Rzym w dwa dni?

Kocham Włochy! Co tu dużo mówić. Nie tak bardzo jak Francję, a szczególnie mój formidable Paryż, lecz we Włoszech jest to coś, do czego chce się zawsze wracać. Pogoda, widoki, jedzenie, przyroda? Tanie loty? :)

Zatem we wrześniu za cel dwutygodniowego urlopu wybraliśmy Włochy. Konkretniej, ich południową część, Apulię. Zaś po drodze Rzym i Sorrento.

W Rzymie spędziliśmy raptem dwa dni z kawałkiem. Po kilku latach musiałam do niego wrócić. Bo Rzym jest wspaniały (pisałam o nim już TUTAJ)! Do zwiedzania, do wałęsania po uliczkach, do siedzenia na schodach z kawałkiem pizzy czy najlepszymi na świecie lodami.

Po przylocie do Rzymu późnym wieczorem zatrzymaliśmy się w małym, budżetowym hoteliku przy stacji Termini. To wygodna lokalizacja, nie za droga, a stąd do centrum chwilkę piechotą. Oczywiście nie pominęliśmy największych atrakcji i zabytków Rzymu. Do żadnych z atrakcji nie kupujemy jednak biletów wstępu, nie stoimy w kolejkach, po prostu spacerujemy i przyglądamy się temu miastu.

Moje ulubione miejsca i co warto zobaczyć w Rzymie:

Bazylika św. Piotra – wstęp jest darmowy, a kolejka szybko się posuwa i nie odstrasza jak w przypadku zwiedzania innych części Watykanu. Tym razem byłam przygotowana i ubrałam się należycie. Bazylika św. Piotra zachwyca nie tylko z samego Placu św. Piotra czy Mostu św. Anioła, ale przepiękne jest jej wnętrze. Bazylika przede wszystkim jest przeogromna! Mieści się tu pokaźna ilość kaplic (mdz.in. Piety Michała Anioła, czy św. Sebastiana z grobem Jana Pawła II) i ołtarzy. Mnie urzekły między innymi zdobienia na kopule i marmurowa posadzka.

Most św. Anioła – idąc od strony Watykanu siłą rzeczy przechodzimy przez Most św. Anioła. Zamknięty dla ruchu samochodowego przeprowadza nas nad rzeką Tyber z Watykanu do centrum Rzymu. Zapatrzcie się nie tylko w zostający w oddali Watykan, ale i figury aniołów, które strzegą przejścia między miastem a miejscem świętym.

Plac Navona – kolejne miejsce, gdzie choć na chwilę możemy przysiąść (chociażby na Fontannie Czterech Rzek) z kawałkiem pizzy, szpatułą lodów czy panini, i chłonąć atmosferę płynącą z pobliskich knajpek, ulicznych malarzy i grajków.

Panteon – mieści się na małym, uroczym placyku Piazza della Rotonda. Wstęp jest bezpłatny. Lubię przysiąść na jednej z niewielu ławek. Odpocząć, pomyśleć, poobserwować. Spojrzeć w górę na jedyne nieosłonięte okno, w kopule. Jest spokojnie i nie tłumnie. I chłodno. Co najmniej pół godziny odpoczynku od upału.

Plac Wenecki – wraz z ogromną budowlą Ołtarzem Ojczyzny. Najlepiej prezentuje się w nocy.

Fontanna di Trevi – cóż że zachwycająca jak przeokropnie dużo tu ludzi! Zrobić zdjęcie i uciekać. Wrócić ewentualnie w nocy. Dla chętnych – wrzucić drobniaka, przez ramię, za siebie. Jedna moneta wróży ponowną wizytę w Rzymie, dwie – romans, trzy – ślub (w trosce o fontannę nie wrzuciłam żadnej, ups!). Monety co jakiś czas są wyławiane.

Schody Hiszpańskie – romantyczne miejsce spotkań Rzymian, a zwłaszcza par. Szczególnie wiosną, kiedy schody przystrojone są ogromem kwiatów. Poczujcie się przez chwilę jak Audrey Hepburn i Gregory Peck w „Rzymskich wakacjach”.

Ogrody Borghese – przeogromny teren parku położonego na wzniesieniu, do którego dostaniemy się z Placu del Popolo i od razu trafimy na taras z widokiem na dachy Rzymu. Przechodząc w głąb parku możemy znaleźć schronienie przed upałem na niejednym trawniku czy przy stawie, po którym pływają łódki.

Forum Romanum – oczywiście, nie wchodzimy na jego teren. Doskonale cały teren widać z Kapitolu.

Pałac w Kwirynale – przechodzimy przed Pałacem kierując się już w stronę Koloseum. Siedziba prezydenta Włoch.

Usta Prawdy – i znów kolejka, kolejka, miasto kolejek! Na szczęście nie mamy potrzeby uciachania ręki (i kilku €), więc omijamy kolejkę i nie wchodzimy do środka. Usta Prawdy jednak są doskonale widoczne z perspektywy chodnika.

Koloseum – zdecydowanie w nocy! Koloseum jest wówczas przepięknie podświetlone. Siadamy na murku i po prostu patrzymy, robimy zdjęcia, trzymamy się za ręce. Rzym nocą jest bardzo romantyczny!

Campo de’ Fiori – niekoniecznie wszyscy turyści tutaj docierają. Z pewnością nie wycieczki. Na Placu Campo de’ Fiori zwykle natkniemy się na targ ze świeżutkimi warzywami i owocami czy kwiatami. Dookoła knajpki i sklepiki. W tratorii za rogiem Włoszka wyrabia makarony. Jest spokojnie, bo cały zgiełk pozostał kilka uliczek dalej.

Zatybrze (Trastevere) – mam wrażenie, że fala turystów zostaje na drugim brzegu Tybru i nigdy tutaj nie dociera. A przecież tutaj tak pięknie. Wąskie uliczki, obdrapane kamieniczki, klimatyczne knajpki i kafejki. Dużo więcej tu spokoju i luzu. Jeśli więc masz już dosyć szalonych tłumów pod fontanną di Trevi, kolejek do Watykanu i restauracji z angielskim menu, udaj się na Zatybrze. Dotrzyj tutaj zahaczając po drodze o wysepkę na rzece Tyber – Isola Tiberina.

Gdzie tanio zjeść:

Pizzeria Baffetto, Via del Governo Vecchio, 114 – absolutnie musicie tutaj zjeść! To chyba najlepsza pizza, jaką jadłam w życiu. W równie genialnej atmosferze. Ciasna, klimatyczna, dwupoziomowa knajpka, która nie wyczyści Waszego portfela. Na pizzę trochę się czeka, sąsiad przy stoliku obok może trącić Cię łokciem, kelner pospiesznie wymienia papierowe nakrycia, jest bardzo głośno i włosko! Wieczorem ustawia się kolejka do wejścia. Rezerwacja? O ile zapamiętają, że dzwoniliście :)

Pizzeria Baffetto mieści się w jednej z moich ulubionych części Rzymu – okolic Placu Navona. W wąskich uliczkach pełno tu knajpek i sklepików. Zaraz obok Baffetto genialna lodziarnia Frigidarium.

Frigidarium, Via del Governo Vecchio, 112 – to nieprawda, że w każdej gelaterii we Włoszech zjesz wspaniałe lody. Jednak we Frigidarium zjesz je na pewno! Mówię to ja i Włosi, którzy wyrywają się z biur podczas sjesty, żeby tu wpaść.

Pastificio, Via della Croce, 8 – super budżetowa i przyzwoita pasta. Woda (lub wino) za darmo. To nie restauracja, a jedynie niewielki sklepik z makaronami. Dostajesz makaron w plastikowy pojemnik, plastikowe sztućce i zajadasz na pobliskim murku.

Cajo & Gajo, Piazza di San Calisto, 10 – fantastyczna obsługa i budżetowe ceny. Knajpka znajduje się w zacisznym miejscu na Zatybrzu i serwuje pyszne mdz. in. pyszne śniadania i kawę. I co jeszcze raz powtórzę – niespotykana obsługa!

Osteria da Luciano, Via Giovanni Amendola, 73 – dość niepozorna, malutka knajpka niedaleko dworca Termini prowadzona przez uroczego Włocha. Otoczenie nie zachwyca, ale dania są proste i przesmaczne! Tanio!

Rzym nie przestaje mnie zachwycać. To dobra destynacja na dłuższy weekend. Warto tu spędzić trzy dni w niespiesznym tempie. Loty są bardzo dostępne, a rezerwowane odpowiednio wcześniej – niedrogie.

Mogłabym wyliczyć sto powodów, dla których mam ochotę ciągle tutaj wracać. Mnogość dzieł sztuki i architektury, wąskie uliczki ze starymi kamienicami, mosty nad Tybrem, dostępność wszystkich miejsc bez brania komunikacji miejskiej, włoska kuchnia, włoskie lody (!), włoski język. Rzym za dnia i nocą (!). Pisząc ten post znów za nim zatęskniłam!

Moje wakacje we Włoszech – Rzym i Kampania

Ach, co to były za wakacje! Przepiękny, tętniący życiem Rzym, malutkie kolorowe domki na stromych zboczach Wybrzeża Amalfi i niesamowicie lazurowa woda na Capri. Do tego chaotyczna, łamiąca wszelkie kodeksy jazda Włochów, ich otwartość, i wspaniała kuchnia. Kto choć raz był we Włoszech, wie, że już same widoki zwalają z nóg. O kulinariach Italii nie wspominając.

W Rzymie lądujemy w niedzielę wieczorem. Docieramy do miejsca, gdzie spędzimy dwie najbliższe noce, czyli u Andrea. Na dole, zaraz koło naszej kamienicy znajduje się genialna lodziarnia Gelatario, w której panują tłumy, ilekroć razy ją mijamy. Następnego dnia zaczynamy zwiedzanie Rzymu (o ile w ogóle to miasto da się w jeden dzień zaliczyć). Rzym warto zwiedzać na piechotę. A poniższa mapka (kliknijcie w mapę, aby powiększyć) przedstawia naszą jednodniową trasę.

Wycieczkę zaczynamy od Placu św. Piotra i już wiem, że zupełnie nie przemyślałam tego punktu.

Mam na sobie krótkie szorty, co szybko przyuważam nie tylko ja. Nie wchodzimy, mamy pretekst do powrotu. Spacerujemy zatem po Placu, koło Zamku św. Anioła i Mostem Aniołów. Włócząc się uliczkami docieramy do Placu Navona, Panteonu i Pałacu Sejmu Włoskiego. Powoli już rozglądamy się za pierwszym posiłkiem, bo upał i chodzenie szybko nas wykańcza.

Regenerujemy siły w knajpce na Via Corso i docieramy do Piazza del Popolo. Stąd mamy już tylko jedno w głowie – paść plackiem na trawie w Ogrodach Borghese. Siły jednak nie chcą się już nabierać, a Arturowi doskwierają mocne odciski, więc wracamy do domu, na włoską sjestę. Popołudniu, kiedy upał już słabnie, ponownie uderzamy na podbój Rzymu. Zaczynamy od Schodów Hiszpańskich, gdzie oblegany jest każdy ich stopień przez włoską młodzież i turystów. Zjadamy pierwszą pizzę podczas pobytu w klasycznej, rodzinnej pizzerii. Następnie kierujemy się do Fontanny Trevi. Przechodzimy koło Pałacu w Kwirynale i Placu Weneckiego, by w końcu dotrzeć do Forum Romanum, a następnie Koloseum.

Jesteśmy wykończeni i zachwyceni Wiecznym Miastem. Muszę przyznać, że to jedno z najpiękniejszych miast europejskich. Na pewno tam wrócę. Chociażby dla tych wszystkich lodziarni.

Kolejnego dnia opuszczamy Rzym i udajemy się na Wybrzeże Amalfi, gdzie spędzamy resztę naszego pobytu.

Mieszkamy u Piero i jego rodziny w przytulnym pensjonacie zaraz przy plaży w Maiori. Piero codziennie przygotowuje śniadania. Szykuje nam tomato bread z pomidorków koktajlowych ze swojego ogrodu, kremową kawę z kawiarki i miód od znajomego. Opowiada nam swoje historie, a my raczymy się przysmakami na jego tarasie z widokiem na morze.

Codziennie mamy ten sam rytuał – plaża rano, miasto wieczorem. Plaże są wąskie i kamieniste, umieszczone między stromymi klifami, niezwykle urokliwe, z lazurową, ciepłą wodą.

Wieczorami udaje nam się dotrzeć do sąsiadującego Minori, a także pięknego Amalfi i jeszcze piękniejszego Positano, oraz Ravello (do którego docieramy po kilku kilometrach schodkami w górę).

Wszystkie te miejscowości są tak piękne, że miałoby się ochotę umrzeć, patrząc na zwisające z urwisk domki. Pod wpływem widoków szybko zapomina się też o tym, że w pocie czoła trzeba było wdrapać się na górę, aby je obejrzeć. Zresztą, co ja opowiadam, zdjęcia mówią same za siebie.

Jednego dnia odwiedzamy też promem Capri, gdzie lazurowa woda obserwowana z samego szczytu aż się prosi, żeby do niej wskoczyć. Z tego szczytu. Aż się marzy posiadanie wówczas choćby najmniejszej łódki, żeby leniwie dryfować sobie wzdłuż brzegu, i skakać do wody wprost zza burty.

W drodze powrotnej zahaczamy jeszcze o Neapol. Jesteśmy rozczarowani, jak brzydkie i zaniedbane może być miasto, więc nie zostajemy tam długo, tym bardziej, że najlepsza pizzeria w mieście okazuje się być zamknięta.

Na autostradzie do Rzymu zaczyna się nasza największa przygoda, bowiem wtaczamy się w największe korki, i już wiemy, że nie zdążymy na samolot. Przydaje się jednak superbrawurowa jazda Artura rodem z Włoch, która omija wszystkie kolejki do bramek prawie poboczem (haha!) oraz robieniem oczu kota ze Shreka. Tym sposobem wpadamy przed samym zamknięciem odprawy na lotnisko. W torbie mam kilka paczek makaronów, pesto i czekoladowe ciastka. Jestem szczęśliwa.